در منطقه‌ای مانند سعادت آباد تهران از سال 1360 زمین‌ها توسط اداره زمین شهری به قطعات 1000 متری در مناطق بالای میدان کاج و قواره‌های 250 متری حد فاصل بلوار دریا و بلوار دادمان تقسیم شدند.
ساخت و ساز با الگوهای رایج آن زمان شروع شد و عمدتاً ساختمان‌های 6 تا 10 واحدی بین سال‌های 1360 تا 1380 ساخته می‌شد و در معدود مواردی ساختمان‌های ویلایی تک مالک احداث می‌گردید. بنابر تحقیقات 2 دسته کلی دراین مناطق وجود دارند و دلایل اصلی که این دو دسته تصمیم به مشارکت در ساخت می‌گیرند در مقاله فعلی آورده شده است:
ساختمان‌های تک مالک (ویلایی یا آپارتمانی) در سعادت آباد
مالکانی که میان‌سال یا مسن هستند، با گذشت زمان فرزندان آن‌ها مستقل شده‌اند. در این مرحله احتیاج به همراهی و کمک والدین دارند. از طرفی والدین علاقه دارند که به اصطلاح دست آن‌ها را بگیرند و از سمت دیگر در موقعیت فعلی نمی‌خواهند تقسیم سهم و حق ارثیه و مسائل مشابه مطرح شوند، در این میان بنابر اصرار فرزندان یا صلاح دید والدین تصمیم به مشارکت در ساخت گرفته می‌شود تا هم فرزندانشان در این بحبوحه فضای فعلی و سختی‌های امرار معاش به سر و سامانی برسند و هم مالکیت در اختیار خود والدین باشد.
آپارتمان‌هایی که در آن سال‌ها یا سال‌های پیش از آن بنا گردیده‌اند در حال حاضر تبدیل به ساختمان‌های 20 یا 30 ساله شده‌اند و ساختمان‌های کلنگی احتیاج به تعمیر و نگه‌داری زیادی دارند. از طرفی برای مثال در همان منطقه سعادت آباد قیمت آپارتمان‌های قدیمی‌ساز متری 60 تا 80 میلیون تومان است و قیمت آپارتمان نوساز حدود 130 تا 250 میلیون تومان. بنابراین مالکین با توافق با یکدیگر تصمیم می‌گیرند با یک سازنده و سرمایه‌گذار، الگوی مشارکت در ساخت را انجام دهند تا پس از 2 سال هم سرمایه ملک آن‌ها افزایش یابد و هم در فضایی با کیفیت بالاتر زندگی کنند.
اولین مانع در این تصمیم، اختلاف و تفاوت دیدگاه‌ها در میان مالکان مختلف یک ساختمان است که باعث می‌شود این تصمیم به تعویق بیفتد.
